chyba ogromna chmura. Mgła jeszcze bardziej zgęstniała, nie widziało się dalej niż na dwa kroki. Wkrótce też straciłem z oczu czoło naszego pochodu, doktora i Kasię. Jedyne, co widziałem, to plecy Sokolego Oka i postać Hildy. Dwaj pozostali chłopcy zaledwie rysowali mi się we mgle.<br>- Czy nie za dużo pan ryzykuje? - odezwała się idąca obok mnie Zenobia.<br>- Sądzi pani, że jest jakieś ryzyko?<br>- To pan powinien był wziąć puszkę z pamiętnikiem. Co będzie, jeśli na Hildę napadną?<br>- Wprawdzie niesiemy ciężkie bagaże, ale w każdej chwili możemy je porzucić, aby obronić Hildę. Zresztą, skąd ta pewność, że odważą się napaść?<br>- Czy pan