wszystkich imion, którymi mnie wówczas obdarzał? <br>Andrzeju - mówił - widzę teraz bardzo wyraźnie, chyba już wyzdrowiałem, czuję się dużo lepiej, moglibyście mnie już stąd zabrać, zaprowadzić do domu, tutaj nami się nie opiekują, nikt nikim się nie zajmuje, spójrz tylko - wskazywał palcem swojego przyjaciela, prokuratora Pankiewicza, który w rozchełstanej koszuli szpitalnej, rzężący i nieogolony leżał na polowym łóżku w nogach łóżka ojca. <br>Czy chcesz, abym go ogolił? - pytałem. - Tak, Marku - odpowiadał jedną, niesparaliżowaną stroną ust. <br>Prokurator zmarł następnego dnia po zawale płucnym. Stałem oniemiały, prawie sparaliżowany jak ojciec, przy pościelonym, pustym już łóżku, na którym jeszcze wczoraj leżał Pankiewcz. Długo myślałem, że