lat trzydziestych lub do szarych dni końca lat czterdziestych stawały się symbolicznymi komentarzami do teraźniejszości. Przywoływały świat tamtych rozczarowań nadając im moc alegorii rozczarowań współczesnych.<br>Z albumu na album Tom Waits stawał się coraz twardszy, ostrzejszy, nabierał goryczy i jednocześnie ironii. Pierwsze płyty nagrał przy zastosowaniu dość monotonnego instrumentarium- fortepianu, saksofonu, kontrabasu, gitary, bębnów, czasem smyczków. Muzyka nasiąknięta przede wszystkim jazzem i knajpianym boogie znakomicie portretowała nijakość, smutek, pozbawiony nadziei świt, gorycz opuszczenia, alkohol jako ostatnią deskę ratunku. Właśnie alkohol, o którym zapatrzony w modne narkotyki show-biznes zupełnie chyba zdążył zapomnieć. Jak wspomina Waits, "w głowie szumiał mi coraz głośniejszy