cienie, w wąskich oknach sąsiednich domów pobłyskiwały płomyki świec, bo tego dnia w całym mieście wyłączono prąd,<br>a biczownicy szli i smagali się łańcuchami i batogami, i zatrzymywali się, i wznosili okrzyki, i ruszali dalej, i coraz bardziej zbliżali się do mnie, groźni, nieobliczalni, a ja nie miałem gdzie się schronić ani dokąd uciec...<br>i nagle wpadła mi do głowy zbawienna myśl: przykucnąłem i przysiadłem na piętach przy ścianie, z opuszczoną głową, opartą na dłoniach: z tą swoją czarną, kudłatą grzywą nie różniłem się wcale od tutejszych wyrostków, a w zapadających ciemnościach biczownicy, oszołomieni uniesieniem, nie mogli dostrzec, że różnię się