przy powrocie do kraju wylegitymował się dowodem wydanym przez Leszczyńskiego, a nie przez przedstawicielstwo Rady Regencyjnej, która była instytucją do tego powołaną.<br>Nie miało to dla sądu większego znaczenia; II instancja odrzuciła zarówno skargę prokuratora, jak i obrony, zatwierdzając wyrok Sądu Okręgowego. Wkrótce sędzia śledczy Jan Demant otrzymał nominację na sędziego śledczego apelacyjnego do spraw szczególnej wagi. Była to nagroda za zasługi położone przy montowaniu procesu brzeskiego.&lt;/&gt;<br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;Niewyparzone pióra i języki&lt;/&gt;<br>W czerwcu 1937 roku siedemdziesięcioletni wówczas znany publicysta, pisujący w wileńskim "Słowie", Władysław Gwizbert-Studnicki, germanofil wykształcony w Heidelbergu (studiów jednak nie ukończył, choć tytułowany był profesorem), opublikował broszurę pt. Mianowany