lat starszy. Obłok taki musi być zatem zasilany nieustannie przez jakieś bogate źródło skalno-lodowych brył. Poszukiwania tego źródła - nie zapomnijmy: wówczas wciąż jeszcze czysto teoretyczne! - doprowadziły do powstania dość powszechnie akceptowanego modelu najodleglejszych części naszego systemu planetarnego: Słońce i planety tkwią w środku obłoku Oorta, którego najbardziej zewnętrzna, niemal sferyczna część rozpościera się na odległość od 20 tysięcy do 100, a nawet 200 tysięcy j.a. od Słońca. Masa rozproszonych w niej brył, których liczbę szacuje się na co najmniej bilion, równa się kilku masom Ziemi. Do zewnętrznego obłoku Oorta bryłki docierają z obłoku wewnętrznego, będącego tak naprawdę dyskiem, którego