głowę osła?<br>&lt;page nr=76&gt; Idę z Weberem ulicą i czuję się jak obłożnie chory, który po kilkumiesięcznej chorobie po raz pierwszy przechadza się po mieszkaniu. Wszystko jest nowe, ponętne i niepokojące. Zresztą droga do Reserve Lazarett nie jest daleka. Idziemy tylko krótki kawałek ulicą, przy której stoi nasz gmach szkolny i zaraz skręcamy w aleję prowadzącą do Reserve Lazarett. Ludzie mijają nas jak gdyby nigdy nic. Stwierdzam stanowczo, iż fakt, że dla mnie chodzenie po ulicy jest objawieniem i sensacją, nie wpływa na nich w najmniejszym stopniu. Chodzą ze swobodą ludzi nie ograniczonych w wolności ruchu i nie wydaje się, aby dostrzegali w