pan na chorego. Może chce pan wody. <br>- Twarz uśmiechnęła się niepewnie. Jakub kiwnął głową. Ostrożnie wziął plastikowy <br>kubek. Wypił. Odwrócił się do okna. Kobieta taktownie cofnęła się na swoje miejsce.<br>Czas na terapię - szepnął i otworzył pierwszy list.<br>Do prześladowcy<br>Nie zasługujesz na istnienie. Zasługujesz na śmierć. Ty i twoi sojusznicy, Królu <br>Karaluchów!<br>Z drugiej koperty wysunęła się prawie identyczna kartka:<br>Do matki<br>Nawet twoja śmierć nie zmniejsza mojej nienawiści. Nigdy ci nie wybaczę. Jesteś <br>tak samo odpowiedzialna za moje prześladowanie.<br>Jakub jęknął cicho. Na chwilę odłożył listy i przycisnął twarz do okna. - O Boże! <br>Mario, wybacz mi. Wybacz moje zaślepienie