zaciśniętych palcach. Srogi mars żłobi czoło.<br>- Wody! Wody! - charczy prosząco Zygmunt ostatkiem sił do bóstwa.<br>W odpowiedzi kobieta schyla ku niemu głowę i wpatruje się przez chwilę pustymi oczami. Jakby przyglądała się nieznanemu gatunkowi zwierzątka.<br>- Wody! Chce mi się pić! - prosi raz jeszcze.<br>Posąg rozchyla powoli nogi, odsłaniając lubieżnie ogromną spiżową pochwę, w której bez trudu zmieściłby się cały Zygmunt.<br>- Wody! Daj wody! - charczy coraz ciszej, zdezorientowany i otępiały.<br>Jednak kobieta nie zwraca uwagi na jego prośbę. Zmrużywszy oczy, kieruje powoli prawą rękę ku pochwie i zaczyna wpychać w nią jeden banknot za drugim! Chrzęst piachu. Jeden po drugim, papierek po