czytam: "Czy [Herzog] jest narratorem postmodernistycznym? Z pewnością nie jest niewolnikiem ciasnego modernistycznego modelu racjonalności. Stawia czoła temu, co zagadkowe, mityczne, temu co rozsadza racjonalnie zorganizowane społeczeństwo." Otóż niezależnie od słuszności tej cząstkowej odpowiedzi, niezależnie od opozycji racjonalne - mityczne, Herzog został tu skonfrontowany ze sposobem myślenia o sztuce, który w sposób najbardziej skrajny jest mu obcy i wrogi. Myślę, że w znacznie wyższym stopniu niż to wyznaczają powszechnie dziś stosowane w myśleniu o współczesnym kinie najprostsze linie podziału: komercjalne - niekomercjalne, europejskie - amerykańskie.<br>Świadczą o tym jego filmy, zawarta w nich "święta pasja", określane niekiedy przymiotnikiem "fanatyczne" przywiązanie do jakiejś ukrytej prawdy