na rok ruchu rewolucyjnym - mało jeszcze widocznym z salonów, ale przecież ujawniającym się tu i ówdzie w strajku, manifestacji czy choćby pojawieniu się ulotek socjalistycznych?<br>Zacznijmy od głosu prasy wolnej, bo wydawanej poza zasięgiem oddziaływania warszawskiej cenzury. Głos ten pochodzi wyraźnie z drugiej strony społeczno-ideowej barykady, ale rysowany przezeń stereotyp socjalisty powtarza się często w wielu innych dokumentach opinii publicznej i sądów prywatnych z tamtych lat. Przypomnijmy więc ów komentarz &lt;name type="tit"&gt;Czasu&lt;/&gt;, poprzedzony o dzień streszczeniem aktu oskarżenia z warszawskiego procesu &lt;name type="org"&gt;Proletariatu&lt;/&gt;. Oto treść komentarza &lt;foreign lang="lat"&gt;in extenso&lt;/&gt;:<br>&lt;gap&gt;<br>Bolesny symptomat zatruwania młodzieży naukami ze wschodu widział w rozszerzaniu się propagandy socjalistycznej konserwatywno