które znakomicie oddają stan ducha i spustoszenie, jakie w człowieku może uczynić wojna (co chyba najokrutniej pokazuje znakomity <name type="tit">"Pies"</>. Na wyżyny wzniósł się też <name type="person">Kutz</> w późniejszych <name type="tit">"Ludziach z pociągu"</> (1961), gdzie pokazał wojnę na cichej (pozornie) stacyjce. Mistrzem dramatu wojennego był także Stanisław Różewicz, który pokazał co najmniej dwie świetne paradokumentalne rekonstrukcje wydarzeń wojennych - najpierw w <name type="tit">"Wolnym mieście"</> z 1958 roku, a potem w <name type="tit">"Westerplatte"</> (1967).Zupełnie inną wizję wojny - skrajnie emocjonalną i subiektywną - przedstawił w swoim pamiętnym debiucie Andrzej Żuławski. Jego <name type="tit">"Trzecia część nocy"</> (1971), zrealizowana na podstawie wojennych wspomnień ojca reżysera, jest obrazem apokaliptycznym o takim poziomie napięcia