pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych, wszystkie gospodarki Europy Środkowej i Wschodniej będące w procesie transformacji poczyniły bardzo znaczące postępy w spełnianiu warunków z powyższych trzech grup. Postępy poszczególnych krajów były jednak mocno zróżnicowane, a pewne warunki - zwłaszcza dotyczące zagadnień makroekonomicznych - nie zostały jeszcze spełnione. <br>Artykuł niniejszy rozpoczynam od omówienia wspólnych oraz swoistych cech ożywienia w poszczególnych krajach. Opisuję przede wszystkim dwa modele ożywienia, które uznaję za zasadniczo różne: polski i węgierski. Dalej następuje omówienie podstawowego znaczenia inwestycji i oszczędności krajowych dla osiągnięcia i utrzymania wysokiego wskaźnika wzrostu i niskiego poziomu bezrobocia. Opieram się tu na tzw. nowej teorii wzrostu. W ostatniej części