dziecinną jeszcze twarz w obramowaniu czarnych warkoczy, tę twarz, która na zawsze miała zachować wyraz lęku i zdziwienia. Dlaczego? Uparte pytanie powraca do mnie i teraz, i podobnie jak wtedy nie umiem odpowiedzieć. Dlaczego? A ty, jakiż to bóg ciemną przepaską zawiązał ci oczy i w twoje ręce włożył chwiejną szalę uczynków? Dlaczego?! Widzisz, w ten sam sposób mogłabym zapytać i ja ciebie, i ty także nie umiałbyś znaleźć odpowiedzi.<br>Nigdy nie dowiedziałam się dlaczego. Tego jednego brak było w jej wspomnieniach, to jedno, najważniejsze, najbardziej pożądane, wymazane zostało całkowicie z jej pamięci. Pamiętała tylko, że ją uwięziono i że po