jednak na to coś i zatrzymało się, i wtedy Widmarowi wydało się, że lufę skierowano w niego.<br>Dopiero w chwili następnej uświadomił sobie, że stał przecież w takich ciemnościach, iż z okna nie było go widać zupełnie. Zresztą kwestia ta w ogóle przestała być aktualna. Cień bowiem wychylony przez okno tak samo szybko zniknął, jak się pojawił. Wyciągnięta ręka z rewolwerem oparła się na parapecie, cień tkwił bez ruchu, jak gdyby w niezdecydowaniu, potem w oknie rozległ się opryskliwy, lecz prawie wesoły pomruk. Chociaż była to najmniej odpowiednia pora do jakichkolwiek porównań, Widmarowi pomruk ten przypominał "koci śmiech". Takimi właśnie słowami