Lechoń. W twórczości Lieberta po roku 1925 łatwo dostrzeżemy ciągłą <br>ewolucję słowa w kierunku maksymalnej prostoty i zwyczajności. Uważał tę sprawę <br>za niesłychanie ważną. Tą miarą oceniał wszelką twórczość artystyczną. Recenzując <br>poezję Zegadłowicza pisał: "Zegadłowicz uwierzył, że pisać prosto to pisać - <br>po prostu. Zapomniał, że w prostocie zaklęta jest najwyższa technika, najwyższy <br>kunszt artystyczny. Prostotę zdobywa poeta po długiej walce o najlepsze miejsce <br>dla jednego słowa".<br>Niewielu znajdziemy w literaturze polskiej poetów tak bardzo świadomych swojej <br>sztuki poetyckiej. A przy tym, co chciałbym podkreślić, owa refleksja nad istotą <br>twórczości literackiej nie zaważyła negatywnie na własnej poezji autora Litanii <br>do Marii Panny