Boulton, opierając się na teorii ślizgu Weertmana (1957b), uważa, że prędkość wleczenia okruchów zależy od ich frakcji. Maksimum tej prędkości występuje przy krytycznej średnicy okruchów od ­7V do ­3 V. Hallet natomiast zakłada niewielkie nierówności podłoża lodowca. Jeżeli zmniejszenie tarcia poruszających się po podłożu okruchów jest w przybliżeniu równe wielkości topnienia regelacyjnego, tempo wleczenia okruchów jest bliskie składowej ślizgu dennego równoległej do podłoża i nie zależy ono od średnicy tych okruchów. Ma natomiast znaczenie ich koncentracja. W przypadku koncepcji Boultona pojawia się trudność wynikająca z tego, iż okruchy o różnej średnicy będą wleczone z różną prędkością. Będzie więc następować hamowanie okruchów