mogą mieć wartości jak w grupie kontrolnej. Pomimo, że wymienieni wyżej autorzy są zgodni co do całkowitego zastępstwa śruty sojowej rzepakową, to zalecane przez nich udziały śruty rzepakowej w mieszankach są różne. Narendran i in. [1981] oraz Noggler i in. [1989] podają, że nawet 25% śruty rzepakowej nie obniżało wyników tuczu. Burgstaller i Lang [1989] uważają, że 15% udział jest optymalny, mimo że w pierwszym okresie tuczu stosowali 29,9% śruty rzepakowej i uzyskali przyrosty dzienne oraz pobranie paszy przez zwierzęta takie same jak w grupie kontrolnej. Fritz i in. [1991] wprowadzając do mieszanek PT-1 - 12%, a do PT-2