poświęcenia dla ogółu. I oto paradoks: epoka, która kamienia węgielnego moralności szukać zaczyna w samym organizmie społecznym, już nie w religii objawionej, ani w religii naturalnej - wydaje równocześnie typ buntownika, który kiedyś, wyposażony w broń nowoczesnej techniki, zaważy na kartach historii. Buntownik ten, spostrzegłszy, że zarówno religia, jak moralność są tworem tylko i wyłącznie ludzkim, a ziemia jest ziemią zła, czuje się uprawniony do wypowiedzenia wojny tchórzliwej i nikczemnej gromadzie, która sama wznosi swoich bogów, swoje fetysze, w te fetysze wierzy i jemu każe wierzyć. Różni się nieco od zwykłego zbrodniarza: zbrodniarz występuje otwarcie do boju i nie buduje teoryj, mogących