Jak to możliwe? Taka przepaść od rozpaczy do uśmiechu, od eschatologii do igraszek w stogu siana, jakże szyderczych wobec ponuraków, którzy życie przyjmują zbyt serio.<br>Prosta zmiana konwencji - ktoś powie. Może to i proste, ale chyba nie aż tak bardzo. Te filmy kręci ten sam człowiek, ten sam autor, o tych samych przekonaniach, tym samym światopoglądzie - tak jednolitym i łatwo czytelnym. Tyle że diametralnie innym w komedii, innym - w dramacie. Gdyby to była sprawa zmiany nastroju, stanu ducha (bagatela - w ciągu kilku miesięcy pracy nad realizacją filmu), to trzeba by mówić o ciężkim przypadku schizofrenii. Kiedy więc Bergman mówi prawdę, który z