cudami rzeźb i marmurów, z posągami bogów i bogiń. Ze wspaniałym Zeusem. Akropolis, u którego podnóża od wczesnej wiosny słały się różnobarwne dywany kwiatów... i ptaki śpiewały w stuletnich oliwkach. Tęsknota dodała skrzydeł poezji słowom Kaliasa. Mówił o świętym wzgórzu jak o bajce, która jest gdzieś za morzami - niedosiężna, a upragniona. Chory przymknął oczy. Uspokoił się, rysy twarzy ułożyły się w łagodne, niemal piękne linie. Pierś podniosła się równo, prawie nieznacznie. Usta poruszyły się znowu. Kalias pochylił się, aby usłyszeć.<br>- Jaskółka... jaskółka... - ledwie dosłyszalny szept.<br>Czyżby Aratos tracił przytomność? Kalias zaniepokoił się i gorączkowo zaczął przypominać sobie wiadomości o jaskółkach.<br>- Jaskółki