zaczęła się na dobre. <br>Gerta spojrzała ukradkiem na Hansa. Szedł nieswój, jakby w cudzym ubraniu. Ciepły wieczór osiadał na lipach i stępiał ich kontury. Od rzeki zalatywało potem wikliny. Głosy wychodzących z kościoła brzmiały uroczyście. Hans niemal liczył zawieszane w mroku "Chrystus zmartwychwstał"... i myślał, że mit jednak żyje i urzeka urodą baśni bolesnej takich jak on, innych zaś żywi nadzieją. <br>Przepuścił Gertę. Proboszcza jeszcze nie było. Skierował się ku schodom. <br>- Herr Professor... Dziś nie będzie dzwonka... Już teraz zapraszam. Ksiądz proboszcz rozmawia ze starym Szubadką... To już taka tradycja. Ale zaraz tu przyjdzie. <br>Weszła do kuchni, Hans zaś do pokoju