pewien czas spoczywała <br>nieruchomo, wstrząsnęła się znów gwałtownym <br>podrzutem. Awaru zaledwie zdołał ustać. Drzewa waliły <br>się, a w rozspajającej się ziemi powstawały czarne <br>szczeliny. Wiatr sypał deszczem popiołu i zwęglonych <br>okruchów. Z dzikim łopotem skrzydeł przemknęło <br>ogarnięte trwogą stado morskich ptaków.<br><br>Widok ten sprawił, że chaos myśli wypełniających <br>czaszkę Awaru uspokoił się nagle. Wszystko stało się <br>proste. Wyspa ginęła, wraz z nią ginęli wyspiarze, <br>ginął zaprowadzony przez nich porządek oraz ich władza <br>i siła. I Awaru pojął, że jest wolny.<br><br>Pobiegł za ludźmi. Resztki ich opuszczały Tees w najwyższym <br>pośpiechu i nie było nikogo, kto by pilnował wyjścia. <br>Zobaczył tam najpierw