ponoć bliźniaczą siostrą Świtezi, której nie widziałem. <br> Tu muszę parę słów poświęcić naszym wierzchowcom - Wiśle i Warcie. Konie pod wierzch w Szczorsach były, o czym świadczyły ich imiona, niewątpliwie Polkami (klacza Konstantego nazywała się Kasztelanka). O ile Wisła była spokojnym, zrównoważonym koniem, o tyle Warta, której ja dosiadałem, miała szczególne usposobienie: nie lubiła być dosiadaną. To znaczy - kiedy już się na niej siedziało, godziła się z tym faktem i pełna rezygnacji potulnie się podporządkowywała woli jeźdźca. Ale kiedy ten zsiadł był z niej, a potem chciał wsiąść z powrotem, to już nie mógł tego wykonać normalnie. Kiedy bowiem trzymając dłoń na