naraża bizony. Ale kapitan, rozochocony "uśmierzeniem" pierwszej bizonicy, ruszył do drugiej. Powtórzyła się poprzednia scena z gładzeniem głowy niezwykłej pasażerki i wymawianiem zaklęć używanych do uciszania Matki Morze.<br> Drżący ze strachu opiekun posłusznie odkrywał kolejne klatki, modląc się w duchu, żeby się nic nie stało i żeby nie musiał zrobić użytku ze swej śmiercionośnej broni. Starszemu oficerowi "uśmierzanie" "dam" bizonów zapierało dech w piersiach. Na przemian było mu zimno i gorąco. Wydawało mu się, że ceremonia ta nigdy się nie skończy. Gdy wreszcie ostatnia "dama" dowiedziała się, że ma być "cicho", a klatka została zasłonięta i obwiązana, kapitan zwrócił się do