Brzozowskiego miała więc wyraźną orientację społeczną, zwalczała tak charakterystyczną, dla większości piszących o sztuce w okresie Młodej Polski, krytykę subiektywno-impresjonistyczną i estetyzującą. Krytyka powinna była zdaniem Brzozowskiego odbijać niejako i wyrażać stan aksjologiczny świadomości narodu i oceniać, selekcjonować i hierarchizować dzieła, upowszechniać je lub odrzucać w zależności od tego, w jakim stopniu realizują one te wartości, które dla istnienia i rozwoju narodu i ludzkości wydają się najważniejsze i najistotniejsze. Sztuka i krytyka miały się więc stać jakby świadomością moralną epoki, jej żywą i czujną samowiedzą. Za pośrednictwem sztuki i krytyki społeczeństwo miało osiągać pełnię wiedzy o sobie, znajdować w nich wskazówkę i