udało się przełamać Henrykowi Dederce, pięćdziesięciotrzyletniemu reżyserowi o chłopięcej posturze i życiorysie powikłanym w sposób typowy dla wrażliwca z marcowego pokolenia. Studiował psychologię na Uniwersytecie Warszawskim, skąd wyrzucili go na krótko przed dyplomem w 1968 roku. Skończył studia z opóźnieniem na innej uczelni, potem dostał się do łódzkiej filmówki. Miał w radio etat reżysera, ale stracił go w stanie wojennym. Odtąd pracuje jako wolny twórca, głównie na utrzymaniu żony. Pierwszy obraz - o polskiej fascynacji małym fiatem - nakręcił po trzydziestce. Potem zrobił jeszcze jakieś dziesięć rzeczy: scenariuszy, sztuk telewizyjnych, dokumentów i fabuł. Jego filmy nie miały wielkiej widowni - może dlatego, że ich nie