męczącym płaczu zwykły chwytać oddech dzieci. Potem chustką począł wycierać usta.<br>Szretter przyglądał mu się w milczeniu. Sylwetka Alka rysowała się obok nikła, zagubiona w ciemnościach. Wolno i długo obcierał usta. Na koniec schował chustkę. Znowu odetchnął, tym razem zwyczajnie już, bez zachłyśnięcia się.<br>- No? - spytał Szretter.<br>&lt;page nr=141&gt; - W porządku.<br>- To wal do domu. Alek skinął głową.<br>- Przyjdziemy jutro do ciebie z Felkiem. Dojdziesz? - Pewnie.<br>- To serwus! - Serwus!<br>Szretter poklepał go po ramieniu:<br>- Napij się po drodze wody sodowej, to ci dobrze zrobi.<br>Po chwili został sam. Łagodny spokój trwał dokoła. Pachniała ziemia. Pachniały drzewa. Wiosna pachniała. Leciutka mgiełka bieliła się ponad