skrępowanie społeczne jest dla niego tak, mimo wszystko, znaczne, że przebywa on stale w oparze kłamstwa i ma poczucie, że używa półśrodków. Co więcej, odbywa się w nim odwracanie hierarchii wartości - bez ustanku pracuje nad odkryciem prawdziwych, jak wierzy, sprężyn wszelkich szlachetnych czynów i cnót, sprowadzając je do znaczenia środka walki o byt, odbierając im ich samoistny sens. W ślad za tym idzie egzaltacja własnej przenikliwości i potęgi: tylko on widzi rzeczy takie, jakie są, tylko on nie łudzi się, podczas gdy reszta nosi obrożę głupich, czysto konwencjonalnych nakazów i zakazów. Im bardziej jego własne poniżenie przedstawia mu się jako fatalność, której nikt