przerywane,<br>o czwartej nad ranem tętno nie było już wyczuwalne ani<br>w ręku, ani w nogach, ani w szyi. O dziesiątej twarz<br>zmieniła się wyraźnie: oczy były osłupiałe i zgasłe, bladość<br>śmiertelna odbarwiła twarz i wargi. Około jedenastej zbliżyła<br>się chwila krytyczna. Siostra jego stała w nogach<br>łóżka, siostrzeniec przy wezgłowiu, a ja klęczałem obok,<br>usiłując dostrzec jeszcze iskrę życia w oczach. Oddech<br>stawał się coraz słabszy, zaledwie powiew lekki znać było<br>na wargach."<br> Minęła godzina jedenasta. Gdyby Wasiański zbliżył do<br>ust Kanta otwartą kopertę zegarka, aby złowić na niej<br>ostatnie tchnienie filozofa, ujrzałby w niezmąconej oddechem<br>powierzchni jakby w lustrze