i uszy, abyśmy owe kosmiczne ruchy mogli dostrzec i naśladować w ruchach własnych. Zauważmy przy okazji, że ideałowi temu podporządkowany został również olimpijski model sportowca, model, w którym ciało nie miało prawa wyprzedzić duszy, lecz musiało być z nią zespolone w jednolitym ruchu. Człowiek bowiem - sądził Platon - może uczestniczyć w wieczności, gdy będzie ją wcielał w swych poruszeniach, gdy uczyni życie jej obrazem. Toteż nie powinien ani ociągać się, ani przyśpieszać ponad miarę.<br>Przede wszystkim - nie przyśpieszać. Bo owej estetyce harmonijnego spokoju towarzyszy przekonanie, iż rozumna część duszy z natury jakby potrzebuje dla swej pracy więcej czasu, iż działa jakby wolniej