wielkich książąt już od dawna byli poza bojarami także ludzie niższego pochodzenia: mieszczańskiego, chłopskiego, nawet niewolnego. W przeciwieństwie do bojarów nie mieli oni własnych wotczyn, a za swą służbę pobierali wynagrodzenie w pieniądzu lub też otrzymywali w użytkowanie ziemię monarszą. Funkcje ich były różne, od służby przy dworze do służby wojskowej i administracyjnej. W ciągu XV wieku liczba tych "ludzi dworskich" (dworian) rosła w miarę rozszerzania się terytorium państwa i powiększania armii. Ponieważ na ogół byli sprawniejsi od bojarów i starali się być wierni i użyteczni władcy, od którego łaski zależała ich fortuna, wielcy książęta w coraz większym stopniu wciągali ich