zachwytem.<br>Jedna Hanka Lewicka nie bardzo wiedziała, o co chodzi. Chciała dalej tańczyć. Ciągle, z poddartą suknią, przebierała niespokojnie nogami i przeginała się w półobrotach. Jej dziewczęca twarzyczka napięta była tym pragnieniem tańca aż do bólu.<br>- Dlaczego nie klaskacie? - spojrzała nieprzytomnymi oczami na towarzyszy. - Klaskajcie, do cholery!<br>Puciatycki objął ją wpół.<br>&lt;page nr=211&gt; - Przy polonezie, moja dziecinko - przeciągnął nosowo - nie klaszcze się.<br>- A co się robi? - Zobaczysz.<br>- Ja chcę tańczyć - poskarżyła się dziecinnie. Święcki począł jej szeptać do ucha.<br>- Naprawdę? - ucieszyła się. - I płyty masz? - Tss!<br>- A zatem zaczynamy! - wykrzyknął Kotowicz. - Kurtyna do góry. Wspaniale, znakomicie. Mistrza Seifferta proszę do siebie! Tamten niezupełnie