dnia wilki zagroziły stolicy. Nie było takiej <br>siły, która mogłaby powstrzymać ich przerażający <br>pochód. Pewnego listopadowego ranka wilki wtargnęły do <br>pałacu. Miałem wówczas lat czternaście, ale byłem <br>silny i odważny. Chwyciłem najlepszą strzelbę, naładowałem <br>ją i stanąłem u wejścia do sali tronowej, gdzie <br>zasiadali moi rodzice.<br><br>- Precz stąd! - zawołałem z wściekłością <br>w głosie.<br><br>Już miałem wystrzelić, gdy jeden z halabardników, <br>stojących dotąd nieruchomo u wrót sali tronowej, chwycił <br>mnie nagle za rękę i zbliżając swoją twarz do <br>mojej ryknął:<br><br>- W imieniu króla wilków rozkazuję ci, psie, abyś <br>im dał wolną drogę, w przeciwnym razie będę <br>musiał cię zabić!<br><br>Ogarnęło mnie przerażenie