tu naraz ogarnął ich smutek. Głos im się zmienia. Coś psuje się i rozkłada w przyjaźniach, w rodzinnych związkach... Niepokój i przygnębienie... Na rynku pusto i nieprzychylnie. Trudno znaleźć sobie miejsce. Violetta miota się między stolikami. Chce, żebym patrzył, żebym wąchał perfumy... Nie chcę wąchać... "Myślałam, że jesteś wrażliwy..." Ona wstępuje do sklepu perfumeryjnego i wącha. Na zakup nie ma pieniędzy. Wychodzimy. Patrzę na jej włosy. Tyle razy je myła... Nakładała farbę, ciągle ten sam kolor... A teraz jakoś spłowiał ten kolor i włosy straciły blask, i jej głowa z tyłu przypomina liniejące zwierzątko. Dziecinne usteczka obciążone wieloletnim smutkiem... Pisk jakiś