W dyskusjach &lt;hi&gt;pro domo nostra&lt;/&gt;, często publicznych, formułowaliśmy, jak sądzę właściwą diagnozę: podstawową wadą polskiego planowania był brak przejrzystości, udostępniania informacji i nieskrępowanych dyskusji; była to choroba polityczna. Wierzyliśmy, aż do inwazji Czechosłowacji w 1968 roku, w socjalizm z ludzką twarzą. Wspominam wszystko to, aby nakłonić młode pokolenie do spojrzenia wstecz &lt;hi&gt;sine ira et studio&lt;/&gt;, nie tylko na lata 1956-1968, ale i na wcześniejsze tradycje polskiej myśli postępowej. <br><br>&lt;tit&gt;Minione półwiecze&lt;/&gt;<br><br>W bilansie okresu po II wojnie światowej minusy przeważają nad plusami. Wiele było krwawych konfliktów na tle politycznym, etnicznym, a nawet religijnym; wiele zinstytucjonalizowanej przemocy i naruszania podstawowych praw; wiele