sadów i lasów, uzupełniony refleksjami utylitarnymi, czwarta wprowadza akcenty osobiste, zarazem zaś głosi pochwałę wsi i codziennych zatrudnień rolnika-ziemianina, którego najbliższe otoczenie, tryb życia, rodzaj wykonywanej pracy, tudzież system wyznawanych wartości są nieustającym źródłem zdrowia moralnego, wzruszeń i przeżyć estetycznych, a przede wszystkim cnót obywatelskich.<br> Wzniosły etos rolnika-ziemianina wyrasta więc z jego głębokiego przywiązania do ziemi jako warsztatu pracy, z rzetelnej znajomości wykonywanego zawodu i ukochania swych codziennych zajęć oraz obowiązków, a także z przekonania, że &#132;Gdzie szczęśliwe są wioski, tam i kraj szczęśliwy". Etos ten jest wyraźnie przeciwstawiony zarówno postawie człowieka miasta (&#132;Tak miasto ma mieszkańców