Indoeuropejczykiem. Wyrocznia nie była w jego oczach świecką zabawą, jak gra w kości, lecz sposobem komunikowania się z bogami. Rozumiał w lot, że koń był w germańskich wróżbach tylko "powiernikiem" tych, którzy naprawdę się wypowiadali, tylko pośrednikiem w komunikacji między ludźmi a bogami. Może więc rozumiał i to, że różnorodność wyroczni była wyrazem politeizmu Germanów. W każdym razie zauważył, że pomyślny wynik losowania wymagał potwierdzenia przez inny rodzaj wróżby. Dopiero zgoda dwóch różnych wyroczni (a nie powtórzenie tej samej wróżby) otwierała drogę pomyślnemu działaniu.<br>Rozdział 10 Germanii, w którym mowa o wyroczniach, został włączony przez Rudolfa z Fuldy do Translatio sancti