przeżyć, że wszyscy wracali do domu fantastycznie opaleni, a ja wciąż wyglądałam jak córka młynarza - opowiada. - Kiedy trochę podrosłam, odkryłam uroki solarium i zaczęłam się opalać. Teraz to część mojej codziennej toalety. Muszę być brązowa, bo tylko wtedy dobrze wyglądam. <br>Katarzyna przyznaje, że codziennie rano sprawdza, czy jej skóra jest wystarczająco opalona. Ogląda swoje ciało przed lustrem niemal z każdej strony. Kiedy stwierdza, że opalenizna nieco przyblakła, biegnie do najbliższego solarium; potrafi wydać na opalające łóżko nawet ostatnie pieniądze. W umiłowaniu czekoladowego brązu ponad wszystko nie jest wcale osamotniona: podobnie jak wiele innych osób, cierpi na tanoreksję - nałogowe opalanie się bez