swojskie tło do rozważań, myślę: zgoda, mogę ponieść ten krzyż, naprawdę go poniosę, okay, wiem, ja też się nie wymigam, ale czy mnie, czterdziestolatkowi, nie wolno, do kurwy nędzy, przez parę choćby miesięcy czuć się panem świata? Czy nie mam prawa do chwili zachwytu? I to właśnie bezmyślnego, nie jakiegoś wysublimowanego, tylko prostego, że coś jest smaczne, że coś ma ładny kształt, że się błyszczy?<br>Pewnie już odbezpieczono ten granat w moim brzuchu i tyka teraz, odliczając miesiące życia, ale czy facet nie może odetchnąć pełną piersią, czy musi cały czas jęczeć i wzdychać? Czy nie może zakrzyknąć: chwilo, trwaj? Czy