i dowcipną parodią epopei, wykorzystywał tradycję poematów heroikomicznych Ignacego Krasickiego, ale odwoływał się też do twórczości Homera i Tassa. Na podkreślenie zasługują wierne i barwne opisy życia szkolnego, &#132;nastrój krzemieniecki" &#150; co należy zaliczyć do niewątpliwych osiągnięć autora; nuży natomiast nadmiar sytuacji komicznych i równy, bezbarwny trzynastozgłoskowiec, spięty mało wyszukanymi rymami.<br> Do Warszawy przyjechał Zaborowski na początku 1817 r., wyjechał, by nigdy nie powrócić, jesienią 1818 roku. Pobyt ten od pierwszych dni wypełniła mu ożywiona działalność literacka. Już w lutym nawiązał kontakt z Ludwikiem Osińskim, a 25 kwietnia teatr warszawski wystawił tragedię Woltera Tankred w jego tłumaczeniu i wtedy właśnie