Prawdziwe życie upływa poza murami twierdzy-więzienia, mieni się barwami, toczy burzliwie, szeroko, w oddaleniu od ciasnych cel, okratowanego żelazem okna wyniesionego "wysoko od ziemi", od tych ścian o barwie starego, pokruszonego piernika. Nie można odetchnąć pełną piersią przy kopcącej łojówce wetkniętej do drewnianego pudła z wilgotnym piaskiem. Trudno nie wzdragać się na ten suchy trzask blaszanej klapy "judasza" i na widok bacznego oka strażnika. Za mała jest przestrzeń do chodzenia; wolniej krąży krew, jest coraz zimniej, coraz bardziej samotnie.<br>...Mijały monotonne i beznadziejne dni. Kunicki stawał się coraz bardziej apatyczny, głęboka chandra nie sprzyjała nawet chęci wyjścia na przepisowy regulaminem spacer