także mnie nie pociągała. Toteż kiedy w holu "Wandy" wpadłem na Malińskiego, z wdzięcznością Przyjąłem Propozycję, żeby z nim razem wyjechać za miasto. Być w ruchu, nie patrzeć wciąż na jedno i to samo, zająć się jakąś rozmową- oto czego potrzebowałem! Maliński wrócił do swego pokoju po psa, ja ze złością rzuciłem u siebie na łóżko niepotrzebne notatki i lupę. Na mój widok buldożek zawarczał. Ale w aucie uspokoił się i usadowił na moich kolanach. Ruszyliśmy. &lt;page nr=125&gt; - Dokąd się skierujemy? - zapytał Maliński. - Nad morze?<br>- Aby tylko nie do Ostii! - zawołałem. - A to czemu?<br>- Nie wiem!<br>- Że będzie tłok? Tego się pan obawia