się za ręce. Król siada na krześle na lewo. Odpina miecz i opiera go o kanapę<br> KRÓL<br>Wybaczy pan moje uwagi, panie Florestanie. Gdy stoję tam pod ścianą, jestem zawsze zdenerwowany.<br> Tatiana nalewa herbatę<br> FLORESTAN<br>Właściwie czemu pan tam stoi?<br> TATIANA<br>Niech pan nie będzie niedyskretnym, panie Florestanie. Niech pan zabawia dalej Zabawnisię.<br> FLORESTAN<br>Ani mi przez głowę nie przeszło, że w tym jest jakaś tajemnica. My, ludzie czynu, ludzie, których życie jest twórczością, nie uznajemy tajemnic. Istnienie w ogóle nie jest bardziej tajemnicze od tej filiżanki herbaty. Wypijam ją i trawię. Działa mi przyjemnie na nerwy. Cóż jest poza tym