zostawił samą".&lt;/&gt; <br><br>Dorota Lampart (ur. 1906) <br>Zawoja, woj.małopolskie <br>Mieszkała blisko szczytu Babiej Góry, samotna, mimo urody, odrzucona przez społeczność: bękart. Wychowywał ją dziadek, który wrócił z wieloletniego więzienia, szanowany za wiedzę, którą dzięki temu posiadł. Na polu pasła krowę, a gdy już była stara - kozę. Lubiła patrzeć na niebo, zachwycały ją osty, kąkole, perz, chabry i maki, których nigdy nie tępiła. To także wywoływało złość sąsiadów. Najważniejsze w jej życiu były sny, piękne, ale też i straszne, prorocze. Malowała je z zadziwiającym poczuciem formy i koloru. Niebo, największe jej dzieło - w krakowskim muzeum etnograficznym, jest kolażem ze sreberek, bibułek. Przedstawia