wyszedł z balii i włożył swoją burkę. Matka dziwnie jakoś skurczyła się w sobie i spoglądała na Jurczemkę z bezradnym zdziwieniem.<br><br>Doznałem uczucia ulgi, jak po burzy z piorunami, przed którymi zawsze chowałem głowę pod poduszkę.<br><br>Jurczenko nieporadnie komicznym, a zarazem rozbrajającym ruchem rzucił się przed matką na kolana i zadeklamował z patosem:<br><br> Lubię burzę w początku maja...<br><br> Po czym zerwał się z kolan łapiąc w powietrzu spadające binokle, objął matkę i ciągnął dalej:<br><br>- A teraz nie maj, tylko wrzesień, Eleonoro Karłowna, ósmy dzień wrżeśnia... Godzina dziewiąta rano... A ja jeszeze nie jadłem śniadania... Moja Agrafiena nie kupiła cukru... Mogłaby się