choćby w ciągu dnia gimnastykę, a Motmain był dumny, że dzięki niemu mogą wciąż żyć nadzieją i marzeniami. Te chwile dumy i radości zatruwała mu jednak jak zawsze świadomość, że jedyne, co może im zapewnić, to sposobność do ćwiczeń. Nawet swoich własnych uczniów potrafił tylko szkolić. Nie mógł natomiast w żaden sposób sprawić, by ziścił się ich najpiękniejszy sen o rywalizacji z cudzoziemskimi rywalami na boisku, ringu czy macie, by poznali smak prawdziwej walki i zwycięstwa.<br>- Wziąć udział w międzynarodowych zawodach to często jedyne marzenie tych chłopców - tłumaczył, poprawiając na głowie zwoje turbanu. Nosił go dopiero od dwóch lat, kiedy to przystał