są badania nad populacją wierzby iwy Salix caprea, z których oszacowano, że ukształtowała się ona w latach 1892-1915, wykorzystując luki w roślinności lasu wywołane nadmierną presją roślinożerców (FALIŃSKI 1990c). Dzięki właściwościom pionierskim osobniki wierzby szybko zasiedliły wolne miejsca. Wraz z postępującym procesem regeneracji roślinności w lukach większość drzew stopniowo zamierała. Tylko niektóre z nich utrzymują się w drzewostanie, osiągając wzrost do 32 m, średnicę 70 cm i wiek do 70 lat. Do 1976 roku przeżyło 120 drzew iwy. W ciągu następnych 19 lat liczebność populacji zmniejszyła się o 16. W tym czasie zmieniła się także struktura wieku i płci populacji