bratanka wiarołomnego króla".&lt;/&gt;<br>Może by więc poszukać kandydatów wśród Sapiehów czy Zamoyskich? Nie od rzeczy byłoby też zapuścić sondę nieco głębiej w warstwie naszej elity politycznej. Co nie znaczy oczywiście, aby któregoś z kolejnych premierów ostatniej dekady powoływać na prezydenta. Któż jednak w Polsce XVI stulecia nie uznałby za dobry żart przypuszczenia, że na tronie może za sto lat zasiąść ktoś z rodu niezbyt przecież w dobie renesansu znanych Sobieskich czy Wiśniowieckich? Możliwość, iż jakiś hołysz sięgnie po koronę, stale denerwowała polską magnaterię; doskonale przedstawił to Sienkiewicz, każąc księciu Bogusławowi Radziwiłłowi (w Potopie) wzdrygać się na myśl, że będzie musiał całować