i beznadzieję.<br><br>Niedołężni od żądzy, śmieszni od pośpiechu<br>Uzręczniali się gnuśnie do żwawego grzechu.<br><br>Do jej włosów wargami wpełzał, jak do krzaka,<br>Raz tylko czułe słówko szepnął na bosaka.<br><br>I ona, nim wylgnęła z rąk uboczem ciała,<br>Raz się tylko do niego mgłą przycałowała.<br><br>Trudno im, w twardym łożu głodne żarząc brzuchy,<br>Ciułać steranych pieszczot poniszczone puchy!<br><br>Nawet w snach upojenia tkwią zadry i sęki;<br>Trzeba się docałować do nacichłej męki.<br><br>Trzeba dreszczom dać dostęp do zbolałych kości -<br>Więc kochali się wrogo - na przekór miłości.<br><br>Poistnieli dla siebie z łaski tego cienia,<br>Co ich w rowie od reszty wygrodził istnienia.<br><br>Milczkiem